|
Naceu en Mondoñedo, onde con dez anos de idade publicou os seus primeiros versos nun per
iódico local. Formou parte do pequeno grupo literario articulado naquela vila ó redor de Alvaro Cunqueiro.
No 1939 entrou como periodista en "EI Pensamiento Navarro", e en Pamplona dirixíu unha revista literaria, "Albor", onde publicaron os primeiros versos Blas de
Otero e López Anglada. Foi redactor-xefe do "Faro de
Vigo" e director de "La Voz de Asturias". Actualmente reside en Oviedo e viaxa con frecuencia á Coruña.
Como poeta en galego, publicou Primeiras cantigas de amor (1936), Pombal (1963) e Muiño fidel (1983). |
|
Sobre a súa obra di Méndez Ferrín:
"D. J. é un virtuoso da cantiga neotrobedoresca, no cultivo da cal acusa unha absoluta dependencia de Alvaro Cunqueiro. Nesta modalidade o poeta amosa unha excelente técnica no manexo do leixaprén e na súa adecuación a contidos líricos propios do noso tempo.
Posteriormente, e como outros moitos poetas da súa xeración, derivou de cara a un tipo de poema sentimental, familiar e realista, escrito en endecasílabo branco, engrosando o corpus do que chamamos clasicismo". |
|
|
|
|
|
Aquela sombra, sempre deitadiña na mesma beira do río,
era diferente das mais sombras. E naide o sabía.
Unha romántica bidueira motivaba a súa vida ignorada.
Era unha sombre vella e sempre recente,
cunha tristura de margarida desfollada
e un corpo de bris sen recendo, ou de orballo sen nacer aínda.
Nunca deixara de ser inocente e sumisa.
Tiña a madurar unha íntima pureza nova
na súa grave exactitude silandeira.
Tremaba ao escoitar as campás de Mondoñedo.
A hora clave de súa ledicia mellor
era aquela en que a Lúa saía a escoitar a serenata dos sapos
e ollaba no espello do río o latexo das estrelas.
Entón tiña de festa o seu vivir insólito
e cantáballe na alma un egoismo saudoso de tan feliz?
Un día calquera
chegaron uns homes que semellaban guerreiros antergos
e mataron á abidueira para facer zocas.
Non se decataron que tamén asasinaban á sombra dela,
miña irmá de anceios sen remate.
Morreu sen queixarse a probiña, morreu docemente
ao sentir que a súa carne -lonxana carne de cousa concreta
xa non podía ter ningún estremecemento sentimental... |
|
|
|