Aquilino Iglesia Alvariño
1909-1961
O Mago Verbal da Terra Cha
Naceu en Seivane de Vilarente, Abadín, na provincia de Lugo. Estudiou no Seminario de Mondoñedo, pero non se ordenou. En Santiago dirixíu "A Nosa Terra", órgano do Partido Galeguista. Radicouse despois en Vilagarcía, entre 1933 e 1948, estudiou por libre Filosofía e Letras durante a República, traduce clásicos e desenvolve unha moderada actividade detro do PG e da FMG. En 1948 gaña unha cátedra de latín e ensina en Lugo e Pontevedra, ata que no 1953 se traslada de novo a Compostela, onde morreu tan novo e onde fixo unha vida moi arredada do rexurdir intelectual e galeguista dequeles ano

Aquilino é autor de sete libros poéticos en galego, desde Señardá de 1930 ó póstumo Leva o seu cantare, publicado no 1963. Recentemente fixose (1986) unha edición da súa poesía galega completa, ó coidado de X. Alonso Montero, que inclúe algúns inéditos. Como traductor, ofreceunos entre outras unha versión dos Carmina de Horacio.

Son notables os seus traballos A lengua dos poetas do norte de Lugo e Lengua e estilo de Cabanillas.

A lingua que emprega Aquilino Iglesia Alvariño é dialectal e riquísima (ás veces desmesurada, con caídas nun verbalismo exhibicionista). Os seus temas son varios: a saudade, a paisaxe, a protesta social, o lírico retrato de tipos e oficios, as grandes elexías, os poetas mortos...A pesar dalgunha que outra caída no retoricismo, Aquilino é un dos maiores poetas do noso século.
Viñeran anos de carnada e alas de corvo,
sombras desabogosas, chegaran as rulas,
o vento cantaba nas lanzas e nas almeas,
esa canción de ferro tan sabida.
Os que irían ás rilleiras do olvido,
cansos de andar arrastro polas viñas e pumaregas,
viran chegar os señores da terra sobre os seus cabalos
e fixeron homenaxe ós poderosos
cos seus corazós máis tristes que a noite
á sombra das súas fillas.
E soñaron entón en terras anchas coma mares
onde pousar o mel do seu corazón sin medida,
e botaron negras naus á mar dos deuses,
e sobre mares de cinza de orxos tristes,
e sobre mares ledas de ribeiras sin conto,
puxéronse de xonllos cos ollos entrabertos ós lonxes.
E nunha doce fumareda viran esborrallarse as torres:
unha polvareda de terra morta ibaas pouquiño a pouco soterrando
Soñaran entón outra vez en erguer a ciudá de arriba a abaixo
e abrir os camiños ás canciós,
esperar neles aínda ó mercador de panos e coiros finos de cervo,
e o de copas de aramio e lámparas de corno,
e o que trae un corvo que fala e herbas de amor
e o que libra do medo o corazón servo e cativo.
Doce deserto de sonos de area, que o vento leva e trae.
Ciudades de ouro rebrilando no aire morno do serán.
Doces ciudades asolagadas en sons que despertan ó mencer
os labancos pelengrinos.
Corazós desfeitos como mares sin sosego
navegan tristes cara ás terras de xentes de outra fala
e xa pensan morrere sin ver o doce fume dos eidos nativos.
Pero aquí está o poeta das aradas leves do sono,
noso irmán o poeta das boas novas.
Na ribeira onde se fan os barcos ledos dos sonos que non morren,
o seu canto arbora claras bandeiras no mencer.
Principal