Doctor Vega Barrera

Hai a teoría de que incivil última guerra española non rematou o 1 de abril de 1939 senón que daquela só rematou unha batalla. A guerra seguiría viva durante os "corenta anos", a entronización da monarquía, a democracia, e nestes momentos viviríanse os seus últimos momentos. Os "vencidos" de 1939 serían, en moitos casos, moralmente vencedores. E a súa memoria, rescatada e honrada sesenta e cinco anos despois.

Cada cidade ten o seu mártir, os seus mártires. Non porque deran a vida pola fe, senón porque entregaron a vida inxustamente, sacrificados porque os seus ideais, a súa forma de ve-la vida, non era compartida polos seus verdugos.

En Lugo, o exemplo chámase Rafael Vega Barrera, médico exemplar ó dicir de moita xente. Morreu fusilado naquel difícil tempo que fixo ó tamén médico Luis Pimentel estremecerse de pavor e escribir "cunetas" para simbolizar "lugar onde caer morto".

Case setenta anos despois, a memoria do Dr. Vega Barrera segue vixente entre os que o coñeceron e entre os que non o coñecemos, polo inxusto da súa morte -como inxustas foron o millón de mortes daquela guerra- e xorden voces que piden que o futuro macrohospital leve o seu nome.

O actual Xeral-Calde levou durante moitísimos anos nome de mortos do outro bando. Nestes tempos, coma sempre, "aramos sobre os mortos desta terra", como quería Lorenzo Varela, ó que imos adicar o próximo "Día das Letras Galegas". E xa que mortos honramos durante décadas, honremos a morto glorioso que non mereceu alevosa morte como non merece actual esquecemento.

Quizais se agora consideramos que, por fin, remata a guerra, nivelando victorias, poidamos anceiar que nun futuro non lonxano -tamén por razóns cronolóxicas- a guerra civil non sexa máis que un capítulo no libro de historia contemporánea deste país que algún tempo se chamou España.