Na palleira da memoria
O outro día, como non sabía que facer, optei por envolver un feixe de pensamentos e gardalos na palleira da memoria. E quen di pensamentos, di tamén sentimentos. Ou ruxerruxes. Ou latexos. Algo así como unha mestura de algo. Ou de todo. É bo telos no feixe e na palleira. Así, cando me pete, podo collelos e deixalos caer
sobre un papel en branco. Ou nunha conversa física. Pero, en principio, non está mal mantelos en reserva.
Para contar hoxe, para dicir, para escribir podo buscar outros. Que para iso está a imaxinación (os que a teñen) ou os feitos. Porque hai pensamentos e sentimentos que se poden dicir ás claras, sen vergonza, pero, iso si, con calma. Mentres que hai outros que, por en canto, polo de agora, aí quietiños, envoltos no feixe e esperar a ocasión. Certos pensamentos ou sentimentos se se din a destempo poden causar problemas, poden mancar, mesmo facer dano. E para que? Para que facer pasar malos tragos? Que queden na palleira e, logo, cando sexa o momento, a ocasión sacalos do feixe e botalos no comedeiro do caderno. Ou no presebe.
O dese feixe foi o outro día. Pero xa teño algún feixe máis. Porque os pensamentos son moitos. E os sentimentos aínda máis. Os ruxerruxes e latexos, para festas de gardar. Así de católico estou. Cando deixo de ser católico e fago uso de palabras groseiras ou pecados veniais, estes xúntoos nun mangado e van estrar o cortello da carraxe. Que de todo hai na viña do señor e na cabeza (ou na memoria) dun servidor.
