A pomposidade dun soño
Pois si. Resulta que a pomposidade dun soño consiste en non crer o que soñaches. Ou crelo. Son tan complicados os soños! Poden ser coma bolboretas por entre as flores dunha lameira ou poden ser pesadelos por entre os toxos dun tormento. Non sei que che diga. Ás veces ata é mellor durmir cos ollos abertos ou navegar polo universo con eles pechos. Quen máis quen menos quere vivir baixo a tutela duns recordos, aínda que sexan recordos incertos. Hai quen quere cruzar o mar para ir moito máis alá dun sentimento. E hai quen queda en silencio remoendo a soidade dun espectro. Así é que non queda outra que maquillar o instante, o momento, o tempo. Porque resulta que a
pomposidade dun soño debuxa ás camisetas de tirantes campando sobre un corpo que fai emocionar o ritmo dun latexo. Que arrevesado é un soño! Pero non é un soño calquera. É ese que busca o niño dunha rula para aloumiñalo cun suspiro e catro bicos. Pois si hai soños que deixan os folgos cheos de felicidade, cheos de ventura e un pouco chispos. Porque hai borracheiras de alegría que non che queda outra que bailar sobre o sorriso dun alento que viaxa desde os confíns do universo. Do seu universo. Do teu universo.
Dous disparos de escopeta
Ás veces querer ser galo do curral trae malas consecuencias. Pola fanfurriña, por alardear tamén se mata. Desde que o mundo e mundo. Tamén no mes de febreiro de 1920. Cando se estaba celebrando unha romaría en Busteliño, no concello de Xunqueira de Ambía, á que concorrían os mozos de varios pobos e cando maior era a animación, xurdiu unha disputa entre dous mozos. A regueifa versaba sobre o orgullo de cal tería máis títulos (de estupidez, imaxino) para conquistar o amor dunha aldeá que, ós dous, seica lles daba esperanzas, lles daba ás. Axiña se formaron dous bandos, poñéndose os mozos á beira de cada un dos contendentes. E da discusión violenta pasouse, como adoitaba suceder naqueles tempos nas aldeas, a unha liorta que acabou dunha maneira ben dolorosa e lamentable. Un tal Darío, O Garopiño, realizou dous disparos de escopeta contra Jovino Boo Núñez, que caeu fulminado instantaneamente. O asasino fuxiu ó instante e pénsase que se dirixiu ós portos de Vigo ou A Coruña para saltar o gran charco, aínda que a Garda Civil xa estaba avisada. O Garopiño tiña 24 anos e era natural de Guamil, mentres que Jovino Boo, a vítima, tiña dous máis e era de Froufe, ambas aldeas do concello de Baños de Molgas.
Non son ninguén
Son o asubío que furga por entre as xestas e os codesos do monte Medo. Son a ferruxe que cría o ferro cando o tempo pasa sen facer ruído. Son o que escoita ese jazz polo que empreño de melancolía baixo os acordes de trompeta e saxofón de Miles Davis ou John Coltrane. Son o ruído da auga do río Arnoia que pasa en silencio pola burga de Baños de Molgas. Son a pinga de orballo que cae sobre as letras dunha canción que nunca compuxen pero que sempre está aí. Son o pensamento que vai e vén polas noites
escuras e polos soños dun tempo nos que nada acontecía e nos que acaecía de todo. Son o sorriso que asoma cando a broma está nun santiamén de converterse nunha gargallada. Son eu o que ri. Son eu o que chora. Son eu o que berra. Son o que berra por aquilo que escorrega, que esvara dunha conciencia corrupta e miserenta. Son o que mira por un refrán que conta a verdade. Son o que escribe unhas liñas nas que se debuxa a realidade dunha sociedade completamente cega. Son o que enxerta a soidade sobre un longo tema de Vangelis. Son o que estou aquí. Por min. Para vós. Son o que baila por entre os pés dos canastros da Aira de Arriba e o que senta no mazadoiro da burga. En resumidas contas, non son ninguén.
É tarde
É tarde. Son as doce e media da noite. Patxi Andión canta Rogelio. Hai uns minutos acabou Silverado, a película que Lawrence Kasdan rodou en 1985, nos anos en que o Oeste estaba de capa caída, e que, por contagotas, asomaban pequenas xoias coma esta e El jinete pálido, de Clint Eastwood. Desde ese ano para acá, pouco a pouco, o xénero do Far West semella que rexorde, do que me alegro unha barbaridade. Agora é Shawn Colvin quen canta Round of Blues. A música nunca pode faltar no meu ordenador. Mentres escribo, escoito música. Mentres traballo, escoito música. Aínda que sexa tarde. Fóra queda unha noite máis ou menos quente. Din, comentan que axiña volve o frío e a neve. Normal, estamos no tempo. O tempo climatolóxico actúa como lle dá a gana. Fai ben. Quen somos nós para amañar a climatoloxía! Se non valemos para nada. Nin para ditar sentenzas. O meu compositor fetiche, Jerry Goldsmith, asoma polos auriculares. Non, non é co tema Under Fire, da película Bajo el fuego. Por certo, este tema, para un servidor, é o mellor tema que se compuxo nunca para unha película. Así de claro o digo. Os meus amigos feisbuqueiros estarán aburridos del, pero... É tarde.
