Parece que aínda foi onte

Parece que aínda foi antonte, o día 11, cando Manolo Rodríguez López, o poeta de Paradela, cumpriu oitenta anos. E non o parece soamente. Así foi realmente. Pasábaseme case sen darme conta, -como anda un con tantas cousas na cabeza-, se non fose polo seu fillo Santi que mo recordou desde este mesmo espazo dixital. Agradézollo, porque se non, o mesmo se me ía o santo ó ceo e non felicitaba a Manolo no seu oitenta cumpreanos.

Que inconsecuencia! O santo ó ceo claro que se foi. Si, foi dar unha voltiña por aló o santo anxo da garda, e grazas a iso puido chegarlle a Manolo a miña felicitación no momento xusto, antes da hora de deitarse.

Vedes como os anxos non teñen prezo como recadeiros, ou emisarios?. Xa andamos un ano máis rememorando o gran recado que lle chegou a María por medio de Gabriel e comezaron os pregóns do Nadal. Pois, o primeiro pregoeiro do futuro Nadal foi Gabriel.

Non me estou botando do rego, non; que Manolo tamén cría entre brétemas ese misterio de amor que agora xa pode entender moito mellor ca o mellor teólogo.

Pois si. Perece que foi antonte, ou, mellor dito, onte, cando aló polo ano 1979 falei por primeira vez con el por teléfono, gazas a Xulio Xiz, pra artillarmos a maneira de ir cos Baluros e coa obra de teatro “Vaise pechar outra casa máis” ó Centro Galego de Barcelona. Manolo conseguiuno, presentou alí ó grupo e a peza e mandou unha crónica sobre o éxito acadado que aínda hoxe nos fai poñer colorados. Foi unha experiencia inesquecible grazas á que naceu unha amizade inmorrente.

Inmorrente, si; porque se na Vida Eterna non perduran as amizades, eu doume de baixa. Agradecería que ninguén se apurase a escandalizarse ou a considerarme irreverente. A ver: Deus é amor. O Ceo ten que ser a culminación do amor aquilatado como ouro no crisol. Non hai amizade sen amor. Logo, sen amizade, non é ceo. Ou non?

Pois, xa que logo, non parece que fose onte, senón hoxe mesmo cando naceu unha amizade sempre viva, renovada e vizosa. Xa lle gustaría a esa triste señora enloitada, madriña de multinacionais armamentistas, ter o poder de matar o amor e a amizade; pero, fastídiase, que aí non dá chegado a tanto… polo de agora.

Parece que aínda foi onte cando alí mesmo no Centro Galego nos presentou Manolo ó gran intelectual, pero sinxelo franciscano, Manuel Blanco Castro e a min. Andando o tempo, e xa despois do pasamento de Manolo, seguimos véndonos en Lugo, na casa da docísima e caladiña Irene, hoxe medio viúva temporal de Manolo, ata que se reencontren no Alén sen que nada poida volver a separalos. E, xa que citei á muller de Manolo, aproveito pra reafirmarme no desacordo co dito, machista á miña maneira de ver, de que: “Detrás dun gran home sempre hai unha gran muller”. Mentira. Pra facer dun home regularciño un gran home, abonda cunha muller de regularciña pra baixo; pero, tanto Irene coma o seu home son ámbolos dous de regularciño pra riba.

Parece que aínda foi onte cando hai vinte e cinco anos despedíamos temporalmente a Manolo no cemiterio de Paradela, tendo a seguridade de que a súa vida, coma a de todos, non é “un río que vaya a dar a la mar que es el morir”; senón que vai ó Océano das mesmísimas fontes da Vida.

Tamén parece que aínda foi onte cando no cemiterio de Lugo lle dicíamos: “A Deus” a Manuel Blanco e el repousaba por fin de tantas amarguras como a vida lle deparou e de sufrir por ver como lle tiñan arroubado un libro seu que apareceu publicado con nome doutros.

Parece que aínda foi onte cando Manolo me convidou á festa de facer varias viaxes co seu gran amigo, -despois tamén meu-, Don Ángel Fole, Si Señor. Que gozada! Indo cara a Veiguiña visitar a algúns dos Quirogas, Don Ángel levaba dez temas de conversación ó mesmo tempo. Seis con Manolo e catro comigo. Había que ir moi atentos a ver con cal dos temas saía despois de cada silencio. Si, Señor!

En fin. Non debo alongarme, aínda que tería moito pra onde.
Parece que aínda foi onte, pero non. É hoxe. Hoxe, Manolo, segues vivo, nos teus familiares e amigos que, aínda que o pretendésemos, non poderíamos esquecerte; e nos froitos da obra ben realizada polo obreiro responsable; e no laio do emigrante que nunca marchou de vez; e nos versos namorados dunha Terra Nai espoliada pola forza dos seus fillos; e nunha exposición itinerante; e nunha Web que vai medrando cada día; e nun certame literario que leva o teu nome e o de Paradela polo mundo; e, sobre todo, Manolo amigo, cremos que segues vivo noutra dimensión, porque tampouco comulgamos na súa totalidade con aquilo de Bécquer: “Partimos cuando nacemos, marchamos mientras vivimos y al tiempo que llegamos, fenecemos”. Ó tempo que chegamos non perecemos, senón que rematamos as etapas de maduración e acadamos a última meta na que nos agarda “a coroa de gloria por ter combatido ben nos combates aciagos e turbulentos”.

Por iso, amigo Manolo, non che podo dicir: “Ata nunca”. Dígoche: Ata por aí pola Vida a calquera hora de calquera día. E, como seguro que xa te manexas ben e te relacionas con outros amigos influíntes, a ver se podes gardarnos un sitiño por aí. E, se non é moito pedir, gustaríanos que non fose moi lonxe de ti, porque se nos vai acurtando algo o oído e ti nunca erguiches moito a voz, aínda que sempre tiveches abonda pra denunciar, sen miramentos, inxustizas e opresións. A que ven todo isto? Pois, home, a que queremos escoitarte ben cando nos recites os novos poemas nos que cantas amenceres noviños do trinque pra renovadas alboradas. Amén.